|
TwojePC.pl © 2001 - 2024
|
 |
RECENZJE | ASUS i Gigabyte na E7205 kontra i845PE i i850E |
 |
| |
|
ASUS i Gigabyte na E7205 kontra i845PE i i850E
Autor: Lancer | Data: 06/02/03
|
 Od samego początku powstania Pentium4, świat oczekiwał powołania do życia powszechnie dostępnych układów logicznych, potrafiących zaspokoić ogromny głód procesora na szybkość pamięci. Istniejące rozwiązania z układami RDRAM nie do końca spełniły oczekiwania rynku, głównie przez swą wysoką cenę i brak kompatybilności z innymi platformami. Gdy około roku temu na rynek weszły szerokim wachlarzem rozwiązania oparte o popularne pamięci DDR, nastąpił bujny rozkwit systemów z Pentium4. Wciąż jednak było to mało i wszyscy czekali na platformę potrafiącą obsłużyć dwa kanały tych pamięci, czyniąc system konkurencyjny pod względem wydajności z platformami na Rambusach. W końcu doczekaliśmy się.
Intel jako pierwszy pokazał i wypuścił w szeroki świat chipset z obsługą dwukanałowych pamięci DDR. Kryjący się pod kodową nazwą GraniteBay układ oficjalnie istnieje jako E7205. Dzięki uprzejmości firmy Sirius Computers miałem możliwość przetestowania dwóch płyt głównych opartych o ten układ - Asusa P4G8X oraz Gigabyte GA-8INXP. Do porównania dołączone zostały konstrukcje oparte o nieco starszy układ i845PE w postaci płyt Albatron PX845PE Pro II oraz Shuttle AB48. Stawkę kończy użyczony przez Intela największy konkurent GraniteBay, płyta Intel D850EMV2 z pamięciami RDRAM. Podziękowania kieruje także w strone firmy dimm.pl za użyczenie wysokiej jakości modułów RAM DDR markowanych przez Corsaira. | |
|
Czym jest GraniteBay?
Jak zapewne się orientujecie, GraniteBay (w skrócie GB), a inaczej E7205 jest pierwszym obecnym na rynku chipsetem przeznaczonym pod procesory Intel Pentium4 obsługującym 128-bitową pamięć DDR. Wszystkie dostępne na rynku pamięci operacyjne w postaci modułów DIMM DDR są układami 64-bitowymi. Popularne obecnie moduły typu PC2100 i PC2700 osiągają obecnie przepustowość odpowiednio 2,1 i 2,7GB/s. Architektura procesora Pentium4 powoduje jego ogromny wręcz głód na przepustowość szyny FSB i modułów pamięciowych. Wszelkie dostępne do tej pory układy obsługujące pamięci DDR oferowały obsługę tylko jednego 64-bitowego kanału pamięciowego. Co za tym idzie, pracujący ze 100-u, a potem 133MHz-ową (QDR) szyną FSB, procesor nie był do końca "nakarmiony", gdyż przy wymaganiach przepustowości rzędu 3,2 i 4,2GB/s pozostawało pewne niewykorzystane pasmo. Jedynym rozwiązaniem dokładnie wpisującym się w zapotrzebowanie szyny systemowej była pamięć RDRAM obsługiwana przez chipset i850(E).
E7205
Warto jednak zauważyć, że układy RDRAM są pamięciami stosunkowo wolnymi i teoretycznie nie są lepsze od układów DDR. Pracujący z szyną 100(133MHz) w trybie QDR (4 przesłania na takt) moduł posiada przepustowość 1,6GB/s (2,1GB/s) a więc dokładnie taką samą jak pamięć DDR. Układy RDRAM są pamięciami szeregowymi (DDR są układami równoległymi) i pracują z pasmem o szerokości ledwie 16 bitów. Taka konstrukcja jednak znakomicie nadaje się do łączenia w pary. W ten sposób powstała konstrukcja dwukanałowa. W dwu osobnych kanałach pracuje jednocześnie para pamięci.
Przypomnę, że 1 bit wymaga wyprowadzenia 1 ścieżki sygnałowej. W ten sposób dla osiągnięcia wymaganej przez procesor Pentium4 przepustowości potrzebne są zapełnione dwa kanały pamięci RDRAM. W wyniku tego, podwaja się przepustowość pamięci, gdyż tworzy się niejako 100 (133MHz) szyna o szerokości 32 bitów i przepustowości 3,2GB/s (4,2GB/s). Konstrukcja takiego rozwiązania nie jest trudna do wykonania, gdyż układ taki wymaga ledwie 32 linii (po 16 na jeden kanał).
Z czasem Intel wraz z rosnącą popularnością układów DDR (a umierającymi i spychanymi z rynku pamięciami RDRAM) zaczął myśleć o wykorzystaniu potencjału rosnącego w siłę standardu. Ponieważ zwiększanie przepustowości przez proste podnoszenie taktowania układów napotykało coraz więcej problemów, dlatego też postanowiono uczynić podobnie jak to uczyniono z pamięciami RDRAM. Po serii jednokanałowych chipsetów Brookdale (i845/D/E/G/PE/GE) pojawił się dwukanałowy chipset E7205. Jego konstrukcja jest dużo bardziej skomplikowana niż wcześniejszych chipów. Wystarczy spojrzeć na sam układ by zobaczyć, że jest dużo większy od Brookdale!
Z lewej E7205, z prawej Brookdale - foto ze strony Tom's Hardware
Dlaczego? Chyba nie ciężko sobie to wyobrazić jeśli pomyśli się, że obsługiwane przez GB 64-bitowe pamięci DDR w trybie dualDDR wymagają 128linii. Chipset obsługuje bowiem pamięci DDR w trybie zwykłego kontrolera jednokanałowego, ale po obsadzeniu płyty głównej dwoma IDENTYCZNYMI układami zyskujemy kontroler dwukanałowy. Spełnienie tego ostatniego warunku gwarantuje zapełnienie przez pamięć DDR pełnego zapotrzebowania na przepustowość pamięci dla procesora.
Chipsety rodziny Brookdale pracują w trybie pseudosynchronicznym i asynchronicznymi. Tzn. taktować potrafią pamięć zegarem różnym od szyny FSB. Przykładem jest i845G/PE/GE, który przy FSB 133MHz (QDR) potrafi taktować pamięć zegarem 166MHz (DDR). Cel takiego rozwiązania? Skoro i845 jest układem jednokanałowym, więc pamięć szybsza od FSB jest mile widziana. E7205 zaś jest układem pseudosynchronicznym. Tzn. taktuje pamięć zawsze zegarem identycznym z FSB procesora (tak też czynił legendarny BX). Na dzień dzisiejszy na rynku dostępne są jedynie procesory na FSB 100 i 133MHz (QDR). Skoro 128-bitowy dwukanałowy DDR potrafi w 100% dać to, czego procesor potrzebuje, więc po co konstruować układ asynchroniczny, który z uwagi na swój schemat działania powoduje pewne straty wydajnościowe (konieczność stosowania buforów "kompensujących"). Nie ma więc sensu dawać więcej pasma pamięci, które nie zostanie wykorzystane. Dlatego też GB obsługuje jedynie 100 i 133MHz pamięci DDR, czyli moduły PC1600/2100. Chipset obsługuje pamięci DDR w 4 bankach pamięci. Jak już wspomniałem, do stabilnej pracy w trybie dualDDR wymagane są takie same moduły. Możliwa do wykorzystania ilość modułów to 1 (wtedy E7205 pracuje z kontrolerem 64-bitowym), 2 lub 4 moduły (128-bitowy kontroler). Obsługiwana ilość pamięci to 4GB (4x1GB).
GraniteBay jest też pierwszym intelowskim układem obsługującym port AGP 3.0 - inaczej mówiąc AGP 8x. Pracujący z częstotliwością 66MHz port potrafi dokonać 8 przesłań na takt, co z kolei daje możliwość komunikacji karty graficznej z procesorem/pamięcią RAM na poziomie 2,1GB/s. Standard ten jest kompatybilny wstecz z AGP 2.0 czyli kartami AGP 4x. Napięcie sygnałów sterujących w nowym standardzie zostało obniżone do 0,8V.
Układ, jak większość chipsetów Intela wspiera HyperThreading czyli współbieżność wielowątkową, o której pisałem przy okazji testu procesora 3,06 GHz.
E7205 zbudowany jest w intelowskiej architekturze hubowej i współpracuje z dobrze już znanym mostkiem południowym ICH4 udostępniającym m. in. obsługę portu USB2.0.
E7205 mimo swego dobrego wpasowania w wymagania procesora Pentium4 (mniejsze opóźnienia modułów DDR w trybie dual, powinny być gwarantem wyższej wydajności niż pamięci RDRAM) nie został skierowany na rynek masowy. Wysokie koszta wytworzenia układu i dopiero raczkująca technologia 128-bitowych pamięci DDR wymagająca od producentów płyt głównych zastosowania 6-ścio, a nawet 8-śmio warstwowych laminatów PCB (duża ilość wyprowadzeń sygnałowych) powoduje, że Intel kieruje E7205 głównie do wysoko wydajnych stacji roboczych. Dostępny na rynku asortyment płyt jest ograniczony, a dostępne wyroby produkowane w stosunkowo małych ilościach i straszą ceną. Niemniej jednak do artykułu zgromadziłem dwie płyty na chipsecie E7205 - Gigabyte GA-8INXP oraz Asus P4G8X.
|
|
|
|
 |
 |
 |
|
|
|
poprzednia strona (Czym jest GraniteBay?) - 
