Nocne show z Abitem - wejście gratis!  Autor: DYD | Data: 18/04/03

Mamy już na zegarze słuszną porę (2:00) a więc czas zacząć nasze zmagania z nocnym bohaterem. Witam wszystkich zgromadzonych, dla których doniesienia z mojego biurka są niczym wobec ogarniającego pragnienia snu... Dobra kończę tę głupią gadkę i zabieram się do tematu. W niniejszym artykule postaram się przedstawić jakie możliwości ponad-podstawowe posiada płyta BH7 należąca do grupy płyt opartych na układzie i845PE Intela, znanym już od dłuższego czasu na rynku, którą niebawem zastąpi linia układów i865. Co zatem wyróżnia ten model Abita - BH7 ? To pewien powrót firmy do korzeni overclockingu, sięgających jeszcze czasów Celerona 300A. Czy płyta przejdzie testy stabilności magistrali FSB 800 MHz. Wszystko okaże się w dzisiejszym nocnym maratonie... który być może okaże się sprintem. Zapraszam.

Płyta główna ABIT BH7 jak już wspominałem kilka razy wcześniej, zbudowana jest w oparciu o chipset i845PE z obsługą technologii Hyper-Threading. Płyta oficjalnie (podkreślam) obsługuje zatem procesory Celeron i Pentium4 wyposażone w FSB (wewnętrzna magistrala procesora) o częstotliwości 400 i 533MHz (100 i 133 MHz). Jednak ABIT w tym modelu idzie o krok dalej. Przed kilkoma dniami, swoją premierę miał procesor z nową, przyspieszoną magistralą FSB. Na rynek wchodzi model Pentium4 3.0C, a niebawem także zagoszczą na rynku procesory 2.40C, 2.60C i 2.80C. Co charakteryzuje te nowe układy? Większa częstotliwość FSB o wielkości 800MHz (200MHz). Większość innych płyt na układzie i845P lub np. i850E (Rambus) nie będą mogły wykorzystać potencjału tych procesorów. Należy także dodać, że nowe modele będą posiadały wsparcie dla technologii Hyper-Threading. Dopiero układy i865 zastępujące rodzinę i845 oraz nowy układ Canterwood posiada oficjalne wsparcie procesorów z 800 FSB. A co na to Abit?

Na początek jeszcze parę słów wprowadzenia. Model - nie bez znaczenia nazwany BH7 - został przygotowany, jak ogłasza Abit, przez overclockerów dla overclockerów. Firmie ABIT zapewne udało się "zaprosić" do projektu ludzi, którzy wyciskali ostatnie "soki" z każdego ze znajomo brzmiących modeli: BH6, BE6 czy BX6 r2.0 (tutaj możemy powspominać stare, dobre płyty). Z myślą o overclockerach, płytę wyposażono w cztero-fazowe zasilanie (dostarczenie większej mocy płycie), dzięki któremu wedle zapowiedzi będzie można uzyskać do 800FSB (i więcej) oraz wykorzystać moc pamięci DDR400. Abit zatem nieoficjalnie wprowadza do płyty BH7 pewne możliwości podkręcenia FSB, niedostępne w innych modelach. Rzućmy najpierw okiem na mobo.

BH7 goła jak ją Pan stworzył...

Laminat BH7 ma przyjemny jaskrawo czerwony kolor, na którym porozmieszczano bardzo przyzwoicie typowe elementy każdej płyty. Gniazdo zasilania jest umiejscowione w rogu płyty, przy której delikatnie tli się kontrolka (dioda) od zasilania. Po linii prostej na krawędzi płyty mamy w kolejności: złącze FDD wkładane tradycyjnie od góry, dwa złącza IDE koloru zielonego, w które wkładamy już mniej tradycyjnie kable z boku. Obok kontrolera IDE, mamy jeden niesamodzielny port Serial-ATA, który jest jedynie konwerterem złącza IDE. Po włożeniu dysku w port S-ATA tracimy jedno urządzenie z portu IDE2. To rozwiązanie nie daje więc możliwości obsadzenia pięciu napędów, lecz czterech IDE lub 2xIDE i 1 x S-ATA. Trzeba przyznać, że takie rozwiązanie nie było najlepszym pomysłem. Abit jednak porządnie zadbał o użytkowników zasobnych w wiatraki - mamy cztery złącza na płycie umożliwiające podłączenie wiatraczka. Jedno umieszczone jest przy procesorze, dwa po środku płyty oraz jedno na rogu płyty, nieopodal kontrolera IDE.

Znakomicie urządzony jest panel płyty BH7 - mamy aż cztery wyjścia USB w wersji 2.0, beż żadnych dodatkowych śledzi. Tutaj tylko Canterwood wybija się ze swoimi sześcioma USB... Panel także wyposażony jest w dwa złącza optyczne audio, 6-cio kanałowe wyjścia dla zintegrowanego układu audio Realtek ALC650 (zgodność ze specyfikacją AC'97 2.2) oraz kontroler sieci 10/100 Mbps. Nie zabrakło PS/2 i złącz LPT i COM. Za panel duży plus. Mamy oczywiście w komplecie specjalną płytkę umożliwiająca dopasowanie panela płyty do obudowy.

Na płycie mamy również 3 banki pamięci DDR - obsługa do 2 GB pamięci systemowej typu Un-buffered bez wsparcia dla mechanizmów korekcji ECC (DDR400 - 1 moduł, DDR333 - do 2 modułów, DDR266 - do 3 modułów), 5 slotów PCI, AGPx4 1.5V. Żeby nie było zbyt sucho rzućmy okiem na kilka fotek.

Panel BH7

Tutaj już widzimy platformę gotową do uruchomienia

Tutaj dobrze widać inne podejście do IDE,
widać także kabelek S-ATA, na którym pracował nasz dysk

Oto nasza Barracuda S-ATA - w zestawie z płytą był tylko kabelek do podłączenia dysku
pamiętajcie, że konieczny jest także specjalny kabelek do zasilania
my żeśmy go podkradli z płyty Canterwooda...

Kończąc tę fotograficzną sesję płyty, dodam jeszcze, że wyposażenie pudełka BH7 nie powala na kolana. Oprócz samej bohaterki, mamy tam również płytkę do panela, jeden kabelek ATA-100, jeden kabelek Serial-ATA, płytkę CD i instrukcję. Zobaczmy teraz co kryje BIOS.

Wchodzimy dio BIOS-u

Na początek wita nas SoftMenu III, czyli coś co overclockerzy lubią najbardziej. Po ustawieniu User Define, możemy sobie manewrować następującymi parametrami:

• FSB procesora: od 100 do 250 MHz!! Co daje maks. 1GHz FSB...
• AGP/PCI: tutaj mamy świetną możliwość na sztywno ustawienia parametru 66/33, możliwe także inne ustawienia dzielnika
• Ustawienia mnożnika od x8 do x32 !!
• Stosunek częstotliwości procesora do pamięci: 1:1 lub 3:4

A także zmiana napięcia procesora od +5 do +30% (krok co 5%), zmiana napięcia pamięci DDR do 3.05V z krokiem co 0,1 oraz zmianę napięcia AGP do 1.6V. Tyle Soft Menu III... jest się z czego cieszyć - tak szeroki wachlarz ustawień nie jest standardem.

Zobaczmy jeszcze co oferują inne funkcje BIOSu.

Na tym zrzucie widać dostęp do kontrolerów IDE i mostka S-ATA

A tutaj głównie dopalanie naszych DDR-ów zachodzi... czyli timingi pamięci

Pora uruchomić i zaprezentować naszego bohatera. Na początek złożyłem następujący zestaw - z racji tego, że jestem ograniczony czasowo (czytaj w każdej chwili mogę paść na klawiaturę, a jutro procesor odjeżdża na maglowanie przez Lancera na Canterwoodzie), spieszmy się. Na blacie testowym znalazł się procesor Pentium4 3 GHz FSB 800 MHz wersja inżynieryjna Intela z odblokowanym mnożnikiem, dzięki któremu mogłem sprawdzić jak płyta radzi sobie z wyższymi częstotliwościami FSB. A do niego taki oto sympatyczny wiatrak Intela, dodawany do procesorów 3.06 i 3.0C. Oto on, po prawej stronie:

Do niego włożyłem najpierw pamięci Kingmax DDR400 2x256MB , które okazały się słabsze niż Corsair 3000 2x256MB, dlatego pozostałem przy tych drugich (różnica mniej więcej 5-10 MHz), karta GeForce4 4200, zasilacz Antec 300W, dysk Barracuda Serial-ATA 120 GB, LG Combo 52x24x52 (DVD x 16).

Po złożeniu całego wyżej wymienionego hardware’u, uruchomił się system wyświetlając podczas funkcji post, procesor Pentium4 1.5 GHz (15 x 100 MHz). Sprawdziłem wersję Biosu, okazuje się że jest prawie najnowsza, wersja 11 – pozostałem przy niej, gdyż kolejna wersje nie wiele wnosiła. Wykrył się dysk Serial-ATA oraz napęd LG. Postawiłem więc na „chybcika” zwiększyć dubeltowo FSB na 200MHz, aby nasz procesor wreszcie zaczął działać na swoich nominalnych obrotach – efektem był zwis, z odpowiednią tonacją. Po zresestowaniu Biosu specjalnie przygotowaną przez Abita zworką (z łatwym dostępem), nagle zniknął mi dysk S-ATA – lekko zaniepokojony, sprawdziłem drugi tai sam dysk i również nie został wykryty. Okazuje się, że podczas zwisu w Biosie automatycznie ustawia się na Disabled opcja Serial ATA Bridge (widoczna na zrzucie powyżej) w Integrated Peripherals. Po przywróceniu ponownie tej opcji, dysk S-ATA znowu był widoczny i zaczęliśmy już dokładniej przyglądać się parametrom Biosu, nie spiesząc się... Po pierwsze ustawiłem dzielnik AGP/PCI na stałe na 66 i 33 MHz oraz synchroniczne ustawienie pamięci z procesorem (1:1). Chwila zabawy z timingami i napięciem pamięci i udało mi się dojść do 215 MHz FSB! To oczywiście na razie na gołej maszynie bez systemu – teraz zszedłem na 200 MHz i zainstalowałem system. Zobaczmy co pokazuje WCPUID, bo sam jestem ciekaw...

Teraz instaluję Service Packa 1 do XP, potem trochę aplikacji testujących i ruszamy... bo zaraz się zrobi jasno... w tej chwili dochodzi 4 rano...

Mamy szóstą rano - wiele może nie dodałem treści, ale przynajmniej wiem teraz ile z niego wycisnę przy tej konfiguracji... Po dwóch godzinach walczenia z różnymi ustawieniami dzielnika pamięci i procesora, zmianą timingów i napięcia DDR-ów oraz manewrowaniem FSB okazało się, że system był w stanie się załadować przy 226 MHzowych pamięciach Corsair 2.5-6-3-3- oraz częstotliwości FSB 170 MHz. Niestety, przy trybie synchronicznym (1:1 procesor/pamięć) stabilność systemu dopiero się ustabilizowała przy parametrach 195 MHz FSB, 2-6-3-3, 1:1 i 2.65 V. Zobaczmy jak interpretuje te ustawienia FSB Wcpuid i Cpu-Z.

Cpu-Z wykrywa dopisek 'ES' czyli sample inżynieryjny...

WCPUID

Na pamięciach Kingmax DDR400 było jeszcze gorzej ze stabilnością w wyższych trybach. Być może, moduły z najwyższej półki dały by odpowiedź, czy wina leży po stronie pamięci czy też samego układu w tym egzemplarzu płyty. Ciekawe czy uda mi się zrobić jakiś benchmark... :)

Graniczną wartością dla pamięci było 225 MHz w trybie asynchronicznym. Pole manewru mnożnika w moim "iżynieryjnym" procesorze było możliwe tylko w przedziale 12 – 15x. Poza tym zakresem automatycznie mnożnik dostosowywał się do danej wielkości - albo do 12, albo do 15. Chciałem pokazać kilka wariantów ustawień pamięci i procesora, jednak powyższe uniemożliwiło mi większe eksperymentowanie...

Wybiła ósma... Wnioski na razie pozostawiam Wam, mając nadzieję, że co nieco już widać, analizując tę garstkę fpsów. Mój mały maratonik nocny dobiega końca... Dziękuje za uwagę nocnym "markom" :)

Po odespaniu i już na spokojnie mogę zebrać do "kupki" swoje wnioski ta temat BH7. Płyta na pewno zadowoli zaawansowanego użytkownika PC, dla których ustawienia nominalne nie są do końca akceptowalne i sprzyjające. Mnogość ustawień parametrów dotyczących procesora (magistrali FSB, pamięci, mnożnika, napięcia, etc.) i pamięci umożliwiają - przy zastosowaniu odpowiedniego układu i dobrych, markowych pamięci - uzyskanie bardzo zadowalających wyników u „rasowego” overclockera. Rozmieszczenie elementów na laminacie jest dobrze przemyślane - dodatkowo użytkownicy zasobni w wiatraki mogą skorzystać z czterech odpowiednich złączy na płycie. Inżynierowie z Abita mogli jednak pokusić o zastosowanie samodzielnego kontrolera S-ATA, wówczas byłaby możliwość podłączenia większej ilości napędów do płyty. Za plus należy dodać układ dźwiękowy wyposażony w dwa wyjścia optyczne, zintegrowaną kartę sieciową oraz 4 porty USB na tylnej ściance, dzięki czemu mamy możliwość podłączenia wielu urządzeń peryferyjnych (np. drukarkę, skaner czy czytnik kart SmartMedia). Wyposażenie w pudełku Abita jest skromne, jednak dzięki temu udało się wyważyć stosunek jakości do ceny. Analizując ilość pozytywów - redakcja TPC nagradza Abita BH7 znaczkiem TwojePC - Jakość i dobra cena.

Polub TwojePC.pl na Facebooku

Rozdziały: Nocne show z Abitem - wejście gratis!   Wyświetl komentarze do artykułu »